Woensdag 22 augustus
Eindpunt van de dag: businessclass Air Namibia
Net als anders staan we om 6 uur op. We moeten nog ver rijden: zo’n 500 km. We denken dat ruim binnen de tijd te kunnen doen.
De weg is stil. Hier wonen nauwelijks meer mensen. Wel zie je hier ineens (eigenlijk vanaf Kuku fence) weer fences langs de weg. Je ziet hier ook meer invloed van blanke Zuid-Afrikaanse boeren. Onderweg veel struisvogels langs de weg.
De weg is goed onderhouden en we rijden snel naar de grens. Voor dat we de grens passeren drinken we eerst koffie.
Het Botswaanse deel van de grens gaat snel, maar bij Namibië staan er wel 50 man voor ons en dat duurt wel even.
Alles verloopt zonder problemen en we kunnen uiteindelijk gewoon door rijden.
We zijn al vroeg in Windhoek en besluiten om niet direct naar het verhuur bedrijf te gaan, maar eerst te lunchen in de hoofdstraat. We parkeren bij het Wernhill Shopping Centre en al snel vinden we een leuk restaurant, op de eerste verdieping. Het is natuurlijk nog leuker om ergens op een terrasje aan de straat te zitten, maar die zagen we niet. Dit bleek een visrestaurant te zijn. Dus voor het eerst deze vakantie eten we vis, terwijl we naar de drukte op straat beneden ons kijken.
Daarna gaan we naar het verhuurbedrijf. We weten niet hoe anderen dat doen, maar bij ons is dit altijd chaotisch. We verdelen de spullen. Het deel dat mee moet terug naar Nederland, dat is niet veel, maar moet wel in de tassen passen. De rest geven we aan het personeel dat de auto schoon en rijklaar maakt voor de volgende klant. Die hebben weer een goede dag. We blijken toch nog lang niet alle kleren weggegeven te hebben. We hebben zelfs kleren helemaal niet aangehad. Dikke truien willen we pas op het laatst weg doen.
We hebben alleen de kleren die we aan hebben en die we in het vliegtuig aan willen hebben. Het is veel te heet om ons nu om te kleden en we denken dat we op het vliegveld tijd genoeg hebben om ons om te kleden..
We bespreken alle mankementen en grote voordelen van de AHA canopy en dan vertrekken we met de taxi. Eerst wordt een ander echtpaar opgehaald, waarna we kunnen starten met de laatste 45 km naar het vliegveld.
Daar aangekomen denken we rustig te kunnen omkleden en de tassen even netjes te kunnen inpakken. Maar dat pakt anders uit. We zien een grote rij staan, met daar tussen de twee meisjes die we in Opuwo hadden ontmoet. We wisten niet dat die met het zelfde vliegtuig terug zouden vliegen.
Zij vertellen ons dat er chaos is bij Air Namibia. Gisteren konden er al 70 man niet mee met het vliegtuig. Die moeten nu dus ook mee,. Het is dus dringen voor een plekje. Wij direct in de rij zonder om te kleden. De tassen goed inpakken kunnen we wel vergeten. Maar hopen dat er niets kapot gaat onderweg. Dan begint het wachten. Ineens wordt de rij opgesplitst in 3 rijen en schuiven we een stuk naar voren.
Als wij aan de beurt zijn horen we dat het vliegtuig vol zit. MMMAAAARRR er zijn nog 4 business class stoelen vrij. Ze houdt onze paspoorten en wij worden uit de rij gehaald. Zo hebben we enkele uren gestaan, gezeten en gehangen. Vanaf dat moment krijgt Iedereen te horen dat men niet meer mee kan. Men kan zich melden bij een andere balie en krijgt waarschijnlijk te horen in welk hotel men ondergebracht wordt. Soms mogen mensen toch mee. Die hadden waarschijnlijk al boarding passen geregeld via internet. TIP: zorg er altijd voor dat je vroegtijdig online incheckt, dat hadden wij niet gedaan.
Er waren mensen die ontzettend boos werden. Met name één mevrouw die liep maar heen en weer, wel met het resultaat dat ze later wel in de businessclass zit. Dus het heeft wel gewerkt.
Uiteindelijk kwam de grondstewardess weer bij ons. Met vage verhalen dat er inderdaad mensen waren die hadden geupgraded naar businessclass. Maar uiteindelijk konden we toch een boarding pass krijgen en werd de bagage weggevoerd. De manager zou langs komen om met ons te praten. Zeker was het niet. We kunnen door de douane en in de wachthal heeft Ineke zich omgekleed in de toiletten.
Na enige tijd werden we naar voren geroepen en ging de stewardess die ons steeds te woord had gestaan met ons naar buiten. Ze gaf aan dat we eigenlijk wel 10.000 NAD hadden moeten betalen, want zo duur was businessclass, maar dat ze dat niet van ons verwachtte. We konden wel een tegemoetkoming geven aan de mevrouw, die ons zo goed had geholpen (haar manager). Als we dat aan haar zouden geven, zou zij het aan die mevrouw geven. We snapten die vraag niet, want zij was toch degene, die ons zo goed had geholpen? Ze kwam ook wat onzeker over. Wij zagen het als een verkapte vorm van omkoping: vanuit onze opluchting om op het laatste moment toch nog mee te kunnen, kom je inderdaad makkelijk in de verleiding om uit dankbaarheid wat geld toe te stoppen. Daar voelden we niets voor. Het is hun fout en upgraden naar een hogere klasse hoort bij hun werkzaamheden, waarvoor ze worden betaald. We weigeren om iets extra’s te betalen. Dat begreep ze. Wij kwamen in businessclass terecht zonder daar verder voor te betalen. We konden direct doorlopen naar het vliegtuig, maar hebben geen foto genomen. We willen nu geen aandacht trekken. We krijgen wel de minste plekken in de business class, maar dat mag de pret niet drukken.
Het eten is goed en de drank vloeit volop. Johan heeft zijn glas nog niet leeg of ze staan al weer klaar met de wijn fles. En het allerbelangrijkste: We hebben heerlijk geslapen. Wat een verschil. Dat los je dus echt niet op met een slaaptabletje van de apotheek.
Toen we in het vliegtuig zaten, hebben we nog snel een SMS naar Anita gestuurd, die ons zou ophalen uit Frankfurt.
Donderdag 23 augustus
Eindpunt van de dag: thuis
De vlucht gaat voorspoedig. Onze bagage is als laatste het vliegtuig in gegaan en komt er als eerste uit. We lopen zo langs de douane en daar staat Anita. Het is goed om elkaar weer te zien.
De autorit naar huis verloopt uitstekend. We zijn om 1 uur ’s middags thuis en kunnen terug kijken op een fantastische vakantie.
Toch nog een keer? Wie weet.