Zaterdag 18 augustus
Eindpunt van de dag; Bushcamp Dzibui pans
Ook zo gemakkelijk van de AHA canopy: de gastoestellen zijn verplaatsbaar. Soms zetten we ze onder een rots (Maribib) soms in het keukendeel van de campsite (Khowarib campsite) en vanochtend zetten we de gasfles in de tent. Zo maken we thee, koffie- en afwaswater. Want gisteravond hebben we de afwas maar even laten staan. Om half 8 gaan we op pad. We dachten dat we verkeerd reden, maar dat bleek niet het geval. We moeten wennen aan de nieuwe GPS. Met als gevolg dat we een stuk weg van enkele kilometers 3 keer hebben gereden. De weg is redelijk goed.
We gaan niet naar Kubu Island, want daar zijn we tenslotte al eens geweest.
We drinken koffie bij de Vet fence. Het verbaasd Ineke altijd dat er door het gehele land meerder van deze hekken staan. Wat een controle. Gelukkig laat het wild zich hier niet door afschrikken.
We gaan direct door naar Lethlakane. Bij de 2 vet fence gates die we vandaag tegen komen vragen ze helemaal niets, maar laten ons gewoon door. Wel ziet iedereen onze pennen liggen, en krijgt iedereen dus een paar pennen. Die hadden we tenslotte voor dit doel gekocht. En we hebben tot nog toe geen schooltje of zo bezocht om ze af te geven.
Op de weg naar Lethlakane hebben we nog een mooie foto genomen van een bloeiende cactus en twee jongetjes (ze vroegen om sweets) met hun eigen gemaakte auto’s. Dergelijke foto’s hadden we 25 jaar geleden ook al gemaakt. Sommige zaken veranderen dus niet. Natuurlijk kregen zij ook wat pennen (dus geen sweets) als dank. Omdat het zaterdag is zijn ze vrij van school. Toch had Ineke niet het gevoel dat ze goed Engels kunnen spreken, of ze zijn te verlegen.
Bij Mmatshumo begint onverwacht de tar road. Zo te zien zeer recent aangelegd. De laatste 25 km naar Lethlakane zijn een makkie.
We zijn vergeten hoe laat de winkels in Botswana op zaterdag sluiten. Volgens ons gewoon om 4 of 5 uur, maar we beginnen ineens te twijfelen. In Namibië sluiten de winkels al om 1 uur a.g.v. Duitse invloeden. In Lethlakane is weer een grote winkel en het is gezellig druk op straat. We kopen naast de nodige levensmiddelen voor de komende dagen ook twee pannen. De pannen die ook zijn aangeleverd door het verhuur bedrijf en ideaal zijn om te gebruiken bij het koken op een houtvuurtje. We hadden al zo’n pan, met een lange steel, maar Johan vindt deze pannen erg leuk voor zijn buiten keuken thuis.
Ook proberen we naarstig onze kinderen te bellen en te sms’en. Maar we krijgen geen contact. We kunnen hen wel sms’en, maar we krijgen geen antwoorden. Dat is al enkele dagen het geval. Ook lukt het niet om hen te bellen op hun mobiele nummers. We beginnen ons wat zorgen te maken. Met ons gaat alles goed. Maar weten ze dat? En hoe gaat het met hen en de overige familie? Vroeger was het normaal dat we geen contact hadden tijdens onze reizen. Maar nu ben je er zo van uit gegaan dat contact altijd mogelijk is, dat je het vervelend vindt als dat niet lukt.
In Mopipi tanken we. Mopipi was altijd en is nog steeds een troosteloos dorp. Er groeit nauwelijks wat en de huisjes/hutjes zijn grijs en grauw.
Ineke had op twee plaatsen een mogelijke overnachtingsplek gepland. Maar de eerste pan hebben we vanaf de weg niet gezien. De tweede wel. Ik denk dat we hier de vorige keer ook hebben overnacht. We rijden van de weg af, een track op dat uitkomt in de pan. Dit track volgen we totdat we een boompje zien aan de rand van de pan, ver van de bewoning, maar dicht bij de rand van de pan. Wel gaan we even de auto uit om te controleren of we hier tegen de rand van de pan uit kunnen rijden. Maar dat gaat prima.
Omdat we ons toch zorgen maken, pakken we uiteindelijk de satelliet telefoon tevoorschijn en zoeken uit hoe we hiermee Anita kunnen sms’en. Na wat gezoek lukt dat. We moeten eerst contacten aanmaken, alvorens we een SMS kunnen versturen naar zo’n contact. Helaas zit er geen gebruiksaanwijzing bij de satelliet telefoon. Gelukkig hadden we hem al wel opgeladen.
Nu maar afwachten op een reactie. We sturen ook een SMS naar Jonathan, die leest nog vaker zijn SMS.
Ook hier waait het weer stevig. We lunchen niet, maar eten wat pinda’s, en al snel waait dat allemaal omver. Ook de stoelen waaien steeds om als we er niet op zitten. We eten in de tent vanwege de wind.
Af en toe zien we een auto voorbijkomen die over het track in de pans rijdt. Ook kunnen we vrachtauto’s zien die over de asfaltweg rijden. Maar we horen ze gelukkig niet.