Zaterdag 25 juli
Autorit: Sepupa => Tsodilo hills
Overnachting: Malatso camp (Tsodilo hills)
Om 6:30 uur staan we op en vertrekken om 8 uur voor de laatste kms naar Tsodilo hills. Met de GPS is het goed te vinden. De weg is op plekken bijzonder slecht: diep zand, waarbij je al slalommend om bomen en struiken moet laveren. Dit zonder vaart te verliezen want dat kan er toe leiden, dat je vast komt te zitten.
Vlak bij Tsodilo Hills (we zagen ze al in de verte liggen) is er een splitsing van tracks. Welke nu nemen: link of rechts? We kiezen voor rechts. Achteraf blijkt dit een slechte keus te zijn. Het blijkt een neventrack te zijn die ontstaan is toen de hoofd track onbegaanbaar is geworden. De track leidt over de zandheuvel heen terwijl de hoofdtrack onderlangs de zandheuvel loopt. We rijden over slechte stukken waar de hoogte van het gras en de struiken op de weg aangeven, dat er al lange tijd geen auto meer overheen gereden is. Net als we na drie kwartier denken: “nu moet het echt afgelopen zijn”, verbetert de weg zienderogen en voegt weer samen met de hoofdtrack. Deze eindigt op een gravel road waaraan een groot bord ons welkom heet bij “The National Heritage”. Bij de gate van Tsodilo hills staan veel kinderen, die van allerlei souvenirs willen verkopen en om pennen vragen. Het is zaterdag en er is geen school. Het geheel oogt als een poortgebouw en wij wachten op iemand, die het hek open doet. Maar er komt niemand, dus doen we het hek zelf open en beloven de kinderen, dat we bij terugkomst iets zullen kopen. Die kinderen zijn trouwens al aardig verpest door het toerisme want van klein tot groot roepen ze om “sweets”.
Hierna is het nog steeds enkele kms over een slechte weg naar de headquarters en het museum. En wat een grote hoeveelheid auto’s, die al voor ons zijn gearriveerd!!! We gaan eerst op de camping koffiedrinken. De camping heeft zelfs een keurig toiletgebouwtje met water en douches.
Eindelijk kunnen we de rotstekeningen van Tsodilo hills bekijken. AL jaren lang stond dit op ons wensen lijstje. Toen wij rond 1984 in Botswana woonden, konden we hier niet komen. Destijds waren de wegen nog niet zo goed en hadden we geen GPS die ons de weg kon wijzen.
We hebben de Rhino trail gelopen onder begeleiding van een gids. Gelukkig hadden we de Lonly Planet bij ons. Hierin staan alle nummers op deze route goed beschreven. Het is een mooie wandeling met aan het eind een erg steile afdaling.
Daarna waren er problemen met de betaling. Bij het kantoortje was de afspraak dat we een gids zouden krijgen en dat we aan het eind van de tocht P50 aan deze gids zouden betalen. Klaarblijkelijk zijn wij geholpen door een onofficiële gids. Ineke had in haar onschuld aan deze man gevraagd: “Are you our guide”? Waarop hij meteen bevestigend antwoordde. Na terugkomst bekeken we even de route, die we hadden gewandeld en toen Johan de gids wilde betalen was deze ineens verdwenen. Wel waren er een paar mannen, die vroegen of dat (ze wezen op onze gids op afstand) onze gids was. De mannen verklaarden: “they had to clear some matters with him”. Johan zou het geld aan hen moeten geven. Dit deed hij na de toezegging dat na het gesprek met onze guide deze alsnog het geld zou krijgen. De gids moest in het kantoortje komen en uit de heftigheid van het gesprek was af te leiden, dat het hier om een onoplosbaar meningsverschil ging. We zijn in Botswana: over problemen wordt gepraat. Na enige tijd kwam onze gids verslagen over de camping lopen en Johan vroeg hoe het ging. Hierop reageerde hij met: “I worked all my life for the government. I am also an official guide. You have to tell them to give me my money”. Johan heeft het toen opgelost door de onofficiële guide ook te betalen. Omdat we alleen nog P100 hadden en hij geen wisselgeld, heeft de man alsnog een goede dag gehad.
We rijden enkele kilometers door naar het uiterste puntje van de route. Tenminste dat hebben we geprobeerd. We komen op een erg slecht stuk weg een tegenligger tegen. Zonder mogelijkheid om naar links of naar rechts uit te wijken. De tegenligger raakt in paniek. De motor van zijn auto slaat af en hij komt vast te zitten in het zand. Johan legt de bestuurder uit dat hij de versnelling in de lage gearing moet zetten. We rijden vervolgens nog 100 m achteruit,. Daarna kunnen wij via de berm passeren.
Dan proberen we via een track het eind van het pad te bereiken, waar we o.a. de zebra painting proberen te vinden.
Via de eerste route stuiten we op een boomstam. Zo te zien ligt die er al heel lang. Met veel moeite proberen we te draaien in het mulle zand. Daarna proberen we een andere route, maar hier stuiten we op een rotsblok, die gegarandeerd de onderkant van onze auto zou beschadigen.
Uiteindelijk rijden we ongeveer 500 meter terug naar de campsite, waarvan we dachten: “Leuke plek maar we gaan ergens buiten Tsodilo Hills overnachten”.
Al het ploegen door het zand en het heen en weer rijden en het te vergeefs zoeken had zoveel tijd gekost, dat we nu dachten: “Hier blijven we overnachten”.
We hebben het gevoel dat dit echt het einde van de wereld is. Het is een prachtige plek. Erg rustig. We komen geen mens meer tegen die dag. Johan beklimt de heuvel waar we staan om een mooi plaatje te kunnen maken van onze campsite. Johan maakt macaroni met vlees uit blik. We hebben geen vers vlees meer.