Woensdag 15 februari
Activiteiten: cruise over de Doubtfull sound
Temperatuur: 20°C
Afgelegde afstand met de camper: 47 km (39 minuten)
Overnachting: Henry creek campsite
Eerst even over het weer. Het is hier prachtig weer. Zelfs veel warmer dan we hadden gedacht. We merken niets van cycloon Gabrielle en het slechte weer op het Noordereiland. Sterker nog, we horen van onze bloglezers dat er wat aan de hand is in Nieuw Zeeland. Tegen de tijd dat we naar het Noordereiland gaan, maar eens uitzoeken welke plaatsen niet door ons zijn te bezoeken. Maar dat is pas over 4 weken. We zijn nu al het besef van tijd kwijt. Maar goed dat we een planning hebben, zodat we weten waar we de volgende dag naar toe gaan.
Vanochtend om half 6 opgestaan want onze cruise over de Doubtfull sound start al om 7 uur en je moet om 6:40 uur bij de haven zijn. Snel ontbeten, ingepakt en op pad. Het is al een drukte van belang in Pearl Harbour. De reis van vandaag bestaat uit 5 delen. We beginnen met een cruise over lake Manapouri en eindigen bij de waterkrachtcentrale. We zitten mooi voorin en kunnen alles goed zien. Zo vroeg in de ochtend is het nog niet helemaal helder, maar in no time genieten we van een heldere zon en blauwe lucht. Voor dit gebied is dat een uitzondering. Het regent hier meer dan in een tropisch regenwoud, volgens onze gids. We hebben dus vreselijk veel geluk.
We mogen in het visitor center rondwandelen voordat we worden opgepikt door een bus, die ons over de berg naar de Doubtfull Sound rijdt. Volgens de gids één van de duurste wegen ter wereld. De elektriciteit wordt o.a. gebruikt door een aluminium fabriek.
Na deze busrit komen we uit bij de Doubtfull sound, waar we weer op een boot stappen voor een 3 uur durende cruise. De totale tocht is 7,5 uur. Binnen de kortste keren zitten we midden in een school dolfijnen. Johan heeft mooie plaatjes geschoten.
We varen helemaal door naar de zee tussen de steile wanden van de fjord. Eigenlijk is het geen sound, maar een fjord. Want deze dalen zijn uitgesneden door gletsjers. Maar dat wisten de eerste ontdekkingsreizigers niet, vandaar de naam sound. Later wilde men die naam niet meer veranderen. Op zee is het een harde wind en hoge golven. Johan wil eigenlijk niet dat Ineke zich op het dek begeeft, maar ach, ze kan het toch niet laten. Toen ze hoorde dat er een kolonie zeehonden (fur seals) lag te zonnebaden, is ze toch naar buiten gegaan. De boot lag toen stil in de luwte van het eiland waar de zeehonden op lagen te zonnen.
Daarna ondernemen we de terugreis. We bezoeken nog 2 zijarmen. In 1 ervan wordt de boot stil gelegd en wordt gevraagd of iedereen stil wil zijn. Zo hebben we genoten van de intense stilte: prachtig!
Weer bij de haven probeert Ineke de geocache te pakken die hier ligt. Maar dat was niet toegestaan. We moesten direct de bus in. Erg jammer want deze stond hoog op haar wensenlijst. De reden was waarschijnlijk dat men bang was op ongelukken, want op het zelfde moment dat wij de bus in gaan, werden er ook 2 bussen uitgeladen: strakke planning. Ook wij zijn met 2 bussen. Ineke vroeg nog aan de mensen van de organisatie of zij wisten van de geocache, wat we eigenlijk hadden verwacht, maar ze wisten niet waar Ineke het over had. Uiteindelijk zaten we een meter van de cache af en heeft Johan vanuit de bus nog een foto genomen van de cache.
Op de terugweg stoppen we nog 4 maal. Behalve Ineke gaat iedereen de bus uit om foto’s te maken. Met name een pracht uitzicht van de sound en een speciaal soort mos zijn mooi. Ineke had verwacht dat we de centrale nog van binnen zouden bekijken, maar dat staat helaas niet meer op het programma.
Wij moeten het doen met een maquette in het visitor center. Waar ook een mooie display is over de sandfly: echt een plaag. Maar wij hebben er nog niet veel last van. Vanuit het visitor center gaan we weer op de boot naar Manapouri. In Manapouri gaat Johan uitzoeken hoe een dump station werkt. Hij doet het niet helemaal goed. We hebben Grey water (van de afwasbak) en Black water (van de toilet). Johan gooit het blackwater in de Grey water afvoer, wat moeilijk gaat, omdat daar een rooster voor zit. Goed, dat weten we dan voor de volgende keer. De komende 3 dagen gaan we de Milford road verkennen. Vandaag slechts een klein stukje tot aan de Henry creek campsite (DOC). Wat een juweeltje. We rijden helemaal door tot het laatst mogelijke plekje. Aan een meer en onder de bomen. Wat een rust. Genieten dus.
Johan maakt een heerlijke maaltijd klaar van restjes lams- en varkensvlees, gecombineerd met restjes groente. Aangevuld met spaghetti en wat verse groente, met bami kruiden. Het klinkt vreemd, maar het was erg lekker. Na het eten hebben we een korte wandeling gemaakt langs het pad, dat na ons plekje is afgezet. Ook nemen we een kijkje bij het meer.
Als we ’s middags aankomen zijn we helemaal alleen in het bos. Maar helaas zijn er meer mensen die ons plekje mooi vinden en aan het eind van de dag staan er nog enkele campers.