Maandag 10 februari
Afgelegde route: Rio Tico Safari Lodge – San Gerardo de Dota (141 km)
Activiteiten: Waterval El Pavon, Wandeling Walvisstaart Uvita
Overnachting: Hotel Suria (San Gerardo de Dota)
Het is 3 uur in de middag als ik dit schrijf. We zitten heerlijk achter een glas jus d’ orange en wijn op ons grote privé terras. We hebben de dag er nog niet opzitten, maar voor nu even pauze. Volgens de thermometer is het 15 graden. We kwamen van 30 graden. We zitten gewoon in korte broek en T-shirt op zo’n 2190 meter. We zijn via zeeniveau naar 3000 meter geklommen om daarna weer af te dalen in dit dal.
Kwart over 5 zijn we al wakker. We zijn rond 6 uur gaan wandelen in de omgeving van de lodge. Een pad waar ik geen routes van had, alleen een getekende kaart verstrekt door de lodge. Dat is een stuk lastiger navigeren, omdat je niet goed kan zien waar je bent op de route. Maar voor het grootste deel zijn we goed gelopen. Eerst naar beneden naar het dal, door een hek, waarvan we eerst dachten dat hij dicht zat, via hele kleine, nauwelijks onderhouden paadjes. We liepen op sandalen, maar hier waren dichte schoen meer op zijn plaats geweest. Een echte bushtrail.
Je loopt over bladeren en de trappetjes worden gevormd door boom wortels. De smalle paadjes waren op de kaart aangegeven met rood. Het lukt ons niet om de route te lopen, zoals gepland. Uiteindelijk komen we op een open plek. Er staat zelfs een tentje. Het viewpoint, zoals vermeld op de kaart, hebben we niet kunnen vinden. Het pad ernaartoe was geheel overwoekerd. Via het hoofd pad liepen we weer langzaam terug naar de lodge. Een leuke ochtendwandeling van zo’n 1,5 uur (3 km). Ondertussen was ik al weer zeer bezweet en liep het zweet met straaltjes naar beneden.
We ontbijten in het restaurant van de lodge en gaan dan inpakken en wegwezen, we hebben een druk programma vandaag.
We rijden 200 meter. Vlakbij de plek waar we gister hebben gegeten is een leuk klein watervalletje. Gister was het daar erg druk omdat het zondag was. Vandaar dat we het hebben uitgesteld tot vandaag. Johan blijft aan de kant, hij heeft geen zin in zwemmen in dit koude water. Komt goed uit: kan hij mooi foto’s nemen. Volgens Cees, de eigenaar van de lodge, een zeer lange man, kon je tot aan het water lopen. Mooi niet: ik niet in elk geval. Op de laatste trede van de trap ben ik gaan zitten om zo naar beneden te zakken. Steen koud water. Eerst was ik zonder bril het water ingelopen. Gewoon op sandalen, die worden elke dag toch al nat. Maar ik kon niet goed zien waar ik liep en hoe diep het was. Dus even terug naar Johan waar ik mijn bril in bewaring had gegeven. Met bril kon ik het allemaal goed zien en heb even gezwommen. Daarna nog even zonder bril, zodat ik geheel kon afkoelen onder water.
In mijn zwempak, gezeten op een plastic afvalzak, en een badlaken, rijden we verder naar Uvita. Onderweg tanken we nog een keer. Ons volgende reisdoel is Uvita Ballena: de walvisvaart. We parkeren vlak bij de ingang van het Nationaal Park op een betaalde parkeerplaats. We wandelen eerst langs het water. Al snel heb ik mijn sandalen uit om door het water verder te lopen naar het smalste deel van de staart. Dat is nog best een eind lopen. In het midden van de walvisstaart nemen we een foto. Het water komt nu snel hoger, dus we lopen niet verder. Ik ga zwemmen in de zee, terwijl Johan in de schaduw gaat zitten. Na mijn badderpartij, zijn we zoveel mogelijk onder de bomen teruggelopen. Toch nog weer een afstand van meer dan 3 km.
Dan gaan we auto kilometers maken. Hemelsbreed was het zo’n 44 km. Maar de auto km is ongeveer 110 km. We doen er bijna 3 uur over. Wel stoppen we onderweg bij Mirador los Chorros, voor een lekkere ananas smoothie. Johan met water, ik met melk.
De weg is prima. Helaas zitten er af en toe vrachtauto’s voor ons, die erg langzaam rijden. Johan probeert ze in te halen als het kan. Soms geeft de vrachtwagen dat ook aan met zijn knipperlicht. De laatste 10 km, waar we afdalen in het dal, zijn smal met slecht wegdek. Gelukkig rijden er niet veel autos. Bijna aan het eind van het dal ligt ons hotel: Hotel Suria.
We kregen eerst een kamer vlak bij het restaurant. Klaarblijkelijk lieten we blijken dat we de ligging van die kamer niet erg mooi vonden. Geen terras en het uitzicht was op de straat. Ik verwachtte juist een kamer met terras, omdat die ook op de website worden getoond.
Waarschijnlijk heeft onze reisagent bij de lodges aangegeven dat ik slecht ter been ben. De lodge eigenaar vertelde ons dat gister. Dat zal tijdens de voorbereiding vast wel eens ter sprake zijn gekomen. Bv omdat wij niet wilden ziplinen, wat standaard bij Witropa in het activiteiten pakket zit.
Gelukkig bood de eigenaar ons een andere kamer. Met juist een super uitzicht en mega terras. Wel op de eerste etage. Maar dat is geen bezwaar. Een terras met uitzicht is veel belangrijker, want we blijven hier 2 nachten. De laatste twee nachten van de vakantie. Vanaf hier rijden we rechtstreeks naar het vliegveld.
Om 4 uur gaan we naar de vogelvoederplek. Die is hier nieuw, de vogels weten het ook nog niet te vinden. Ik was zo stom om daar extra voor te betalen. Veel te veel geld (ik geloof $20, voor die paar kolibris. Alleen de kolibris weten de weg. We blijven er niet lang, want het wordt koud. Op de terugweg naar onze kamer halen we de truien uit de auto.
s ‘Avonds eten we hier in het restaurant. Ik waag mij nu aan een hele forel.
Overigens vinden we dit hotel het minst leuke van alle overnachtingslocaties. Dit is echt een hotel, waar veel grote groepsreizen komen. De sfeer is veel anders. Vreselijk druk tijdens de maaltijden in het restaurant.