Vrijdag 31 januari
Afgelegde route: 24 km
Activiteiten: Wandeling Santa Elena cloud forest, Kolibri café
Overnachting: Cala Lodge, Santa Elena
We hebben niet stilgezeten. Terwijl ik dit schrijf zit ik op het balkon. Het is hier nu wel uit te houden ondanks een fris windje. Af en toe stuifregen, waar je niet nat van wordt, en een lekker zonnetje.
We hebben beide zeer goed geslapen. Dood stil is het hier, met alleen de wind. We hebben zelfs een dekentje over ons heen. We worden beide om kwart over 6 wakker. Tijd dus om op te staan. We hebben geen haast en doen het rustig aan. Al is hier het ontbijt al vanaf half 7, wij komen pas om 10 voor 7 aanzetten. De eerste gasten gaan al weer weg. In no time hebben we het restaurant voor ons zelf. We genieten weer van een goed ontbijt. Johan kiest voor rijst met bonen. Ik ga voor pancakes en scrambled eggs. Natuurlijk met koffie, een sapje, vers fruit en brood met eigengemaakte jam. We kunnen er weer tegen.
We repareren eerst ons achterlicht. De ducktape heeft deels losgelaten. Gelukkig is het grootste deel blijven hangen. Wat nieuwe ducktape lost het probleem weer op.
Monteverde is het walhalla van de activiteiten. Zip-linen laten we aan anderen over. Het zat wel in ons activiteitenprogramma, maar dat leek mij te risicovol. Wij hebben die adrenaline kick niet nodig. Wij lopen liever. Ook kiezen we niet voor de hangbruggen. Nee, na lang zoeken en vergelijken had ik een mooie wandeling gevonden. Dit park is rustig en dat past beter bij ons. Wij gaan de Cano Negro trail lopen. De Cano Negro trail is één van de wandelingen in het Reserva Bosque Nuboso Santa Elena. Moet te doen zijn: volgens de beschrijving 4,8 km, 198 meter. Als we beginnen hebben we de vesten nog aan. Maar al snel doe ik mijn vest uit.
Pff: zelfs Johan was moe aan het eind. Als je het hoogte profiel bekijkt op de laptop of in mijn eigengemaakte reisgids is het een mooie glooiende lijn. Op mijn smartphone en in werkelijkheid is het een continue op en neer gaand pad. Maar wat mooi: elke boom is weer een eigen ecosysteem. Weer veel mos op de stammen. Dat begrijp ik nu wel. Het regent hier veel. Ondanks de zwaarte van de wandeling een prachtige wandeling. Af en toe moet Johan me omhoog trekken of kan ik op hem steunen bij een te groot hoogte verschil van een stap naar beneden. Tijdens de wandeling houd ik me bezig met het fotograferen van bloemen. De prachtigste exemplaren kom je tegen. Volgens de borden een route van 3,5 uur. Wij doen er 4 uur over. Niet slecht, als zeg ik het zelf. Weer bij de auto, het is inmiddels half 1, besluiten we het dagprogramma direct af te werken en niet eerst terug te gaan naar de lodge. Koffie hebben we al gehad bij het ontbijt en die douche kan wel even wachten. Omdat het niet zo warm is, heerlijk wandeltemperatuurtje van zo’n 16 graden, zijn we niet zo bezweet.
We rijden de route terug naar het dorp: leve de 4×4, wat weer een slechte weg. Dwars door het dorp weer de bergen in richting het Monteverde Cloud Forest Reserve. Hier hadden we ook kunnen wandelen. Maar dit gebied is veel drukker. Voordeel van dit reserve is dat je naar een uitkijkpunt kunt wandelen op de Continental Divide. Dat had ik wel leuk gevonden.
Deze lijn verdeelt het continent in het gebied dat afwaterd in de Stille Oceaan en de Caraïben, en doorkruist het Monteverde Cloud Forest Reserve. In dit gedeelte is een uitkijkpunt genaamd “La Ventana” (het raam), waar bezoekers de Pacifische kant van het land aan de linkerkant en de Caraïbische kant aan de rechterkant kunnen zien. Je hebt dan, bij helder weer, zicht op beide oceanen. Onderweg er naar toe had je ook al een uitzichtpunt waar je de Pacific kust kunt zien. Helaas kon je daar niet stoppen. Vlak voor het Monteverde Cloud Forest Reserve stoppen we bij het Kolibri café, zoals jullie al door hebben, had ik deze plek gevonden via de website: birdingplaces. Hier hebben we ongezond geluncht met chocolade bananenbrood en bananen milkshake. Heerlijk!. Bij de kolibri voederbakjes wemelt het van de fotograven met kanonnen van fototoestellen. Dit is inderdaad de enige plek waar je Kolibris kunt fotograferen. Net in het bos had ik er nog 1 gezien, maar ze zijn je dan altijd te snel af. We nemen 10-tallen foto’s. Waarschijnlijk gooien we 90% weg, maar er zitten vast wel een paar leuke foto’s bij.
Na deze fotoshoot is het hoog tijd voor een geocache, die vlak bij ons hotel ligt, en ik snel vind terwijl Johan de auto keert. Daarna keren we terug naar het hotel waar we uitrusten en genieten van ons balkon. Niet te lang, want anders verbrand je. We gaan naar het restaurant voor koffie/thee met cake en om te bekijken of er nog vogels langs komen. Het blijft bij de MotMots, die hier hun thuisbasis hebben. Tegen de avond, als de zon achter de bergen verdwijnt, neemt de mist het gebied over. We nemen een rustige avond en gaan er niet meer op uit om te eten. Dat wordt een noodle soepje.
Even iets over de parken. Er zijn er vele. Zowel particulier als van de overheid. Veel van deze parken zijn pas de vorige eeuw of nog later aangelegd. Costa Rica doet alles om de natuur te verbeteren. Dat werpt nu zijn vruchten af. Veel mensen verdienen hun geld in het toerisme. Dat levert meer op dan landbouw. Costa Ricanen zijn trots op hun land. Ik begrijp dat wel. Ik vind dat het wel wat weg heeft van Botswana. Gratis onderwijs. Geen leger. Democratie. En aandacht voor natuur.