Vrijdag 18 oktober
Dagactiviteit: Vlucht Eindhoven -> Fez
Overnachting: Riad Lune et Soleil aan de rand van de Medina van Fez
Om kwart voor 9 staan we klaar om te vertrekken. We halen eerst Anita op die ons wegbrengt naar Eindhoven airport. Zonder files arriveren we op het vliegveld. We hadden gehoopt onderweg een leuk wegrestaurant te vinden, om daar koffie te drinken, maar het beoogde restaurant, ergens tussen Den Bosch en Eindhoven, waar we wel eerder koffie hadden gedronken, bleek niet te staan op de plek die wij in gedachten hadden. Vandaar dat we een kopje koffie drinken op het drukke vliegveld, alvorens we afscheid nemen van Anita die weer huiswaarts keert met de auto.
Het is nog geen 3 uur voor vertrek. De balie is nog niet open. We gaan bij één van de niet in gebruik zijnde balies (lees: weeg-loop-banden) de koffers wegen en nog wat bagage herverdelen, zodat we geen problemen krijgen met het gewicht van onze koffer en handbagage. Thuis leken de tassen op onze weegschaal zwaarder, dat valt dus alleen maar mee. Johan controleert de maat van onze cabin koffer, die de test doorstaat .
Inmiddels zijn de balies van Ryanair open en sluiten we aan in de rij met reizigers die hun bagage willen inchecken. Dat gaat voorspoedig. Al snel is dat geregeld en kopen we een broodje om straks tijdens het wachten te nuttigen.
Het volgende obstakel is de boardingpass- en bagagecheck. Hier constateren we dat er vliegmaatschappijen zijn die een nog kleinere maat voor handbagage hanteren. Wizzair is er zo één. Je ziet reizigers die op dat moment nog constateren dat hun handbagage te groot is. Wij mogen overigens zo doorlopen.
Daarna de security check. Hier vissen ze onze flesjes met drinken uit de koffer. Ineke dacht dat die maatregelen niet meer geldig waren. Mis dus! Ineke moet haar wandelschoenen uittrekken: daar zitten metalen haakjes op, maar ze reist vaak in die schoenen en heeft ze volgens haar nog nooit uit hoeven trekken. Onze koffer wordt grondig gecontroleerd. Zo wordt de thermosfles, die geheel van metaal is, eruit gehaald. Na inspectie mag deze weer mee in de bagage. Ze konden zeker niet zien wat daarin zat: niets dus.
Dan volgt de winkelruimte, die we snel verlaten. In de drukke wachtruimte belt Ineke nog met haar moeder en eten we het broodje op. En bezoeken het toilet. Op de luchthaven het toilet gebruiken is altijd eenvoudiger dan in het drukke vliegtuig. In het toilet ziet Ineke dat sommige medereizigers een leeg flesje vullen met water uit de kraan. SLIM! Die gaan we onthouden. Zeker als je uit Nederland vertrekt, en het kraanwater betrouwbaar is.
Dan zien we twee dingen: 1) de douane heeft niets te doen en 2) de wachtruimte na de douane is lekker leeg en daar zijn goede stoelen. De keuze is snel gemaakt. We zetten de douane aan het werk en al snel zitten we heerlijk rustig op lekkere stoelen. Net als Ineke wil gaan lezen wordt omgeroepen dat Fez kan boarden. Dat is niet aan dovemans oren gezegd. We verkassen snel naar het begin van de rij, waar je nog naast de rij kan zitten. Er staan maar enkele medereizigers voor ons. De koffer en Johan staan in de rij. Ineke zit naast de rij.
Je moet dan af en toe even in de rij staan om nogmaals je koffer te laten controleren op grootte. Net of die ineens kan groeien. Op zich moeten we nog lang wachten, maar Ineke raakt aan de praat met een aantal Marokkaanse moeders, en dan gaat de tijd vanzelf voorbij. Uiteindelijk mogen we doorlopen. We hebben mooie zitplaatsen voor de vleugel aan het raam. Het enige nadeel van Ryanair: dat je je zitplaats niet toegewezen krijgt, maar moet zorgen dat je een plekje krijgt, lukt ons aardig. Gewoon zorgen dat je tijdig door de douane bent.
Het vliegtuig zit vol met Marokkaanse gezinnen. We hebben nog nooit een vlucht meegemaakt met zoveel kinderen aan boord. Je kunt je de herrie wel voorstellen. Wat kunnen sommige kinderen krijsen. De vlucht verloopt verder prima. Na 3 uur landen we op het vliegveld van Fez. We lopen rustig naar het luchthavengebouw en vullen daar de benodigde formulieren in. We hadden vergeten om in het vliegtuig een pen bij de hand te houden. Maar al met al ging het erg voorspoedig. Als we bijna als laatste door de douane zijn, staat de koffer al op de band en gaan we eerst Dirhams pinnen. We zagen onze chauffeur al staan met het naambordje.
Fez is een leuk klein vliegveld. Het taxibusje staat vlak bij de uitgang. En dan op weg naar de riad. Onderweg stopt de chauffeur op ons verzoek bij een winkeltje langs de weg, zodat Johan flesjes water en cola kan kopen en om het geld in kleinere coupures te kunnen hakken zodat we de chauffeur een fooi kunnen geven (30 Dh; volgens het advies van Marokko online 20 à 40 Dh.). In de riad Lune et soleil worden we hartelijk welkom geheten. Wat een paradijsje en wat hebben we een prachtige kamer (Caftan Suite). We gaan wat foto’s maken van dit paradijsje en drinken muntthee die overigens niet zo lekker is. Vreselijk sterk en er zit nog aarde aan de takjes en dus in de thee. We kunnen helaas niet eten in de riad. We hadden dat van te voren moeten aangeven. Van de jongen van de riad begrepen we dat om 19:30 uur eten een normale tijd is voor diner, vandaar dat we om 7 uur op pad gaan de medina in, op zoek naar een leuk restaurant.
We hebben twee namen gekregen van restaurants, want het restaurant dat we in gedachten hadden en gebeld hebben (La Menara) was niet bereikbaar. We werden doorverbonden met een voicemail (waarschijnlijk in het Marokkaans want we konden het niet verstaan). We konden dat La Menara ook niet vinden op een kaart. Een beetje zoekende, kaart lezende houding zorgt er meteen al voor dat jongens op je af rennen om je de weg naar een restaurant te wijzen. Voor geld natuurlijk. Na 1 minuutje de weg wijzen kwamen we bij een restaurant. Johan gaf de jongen 5 Dirham maar die was er niet tevreden mee. Hij wilde het geld teruggeven maar Johan weigerde; bang voor een hoger bedrag als hij het geld weer zou terug nemen. Uiteindelijk droop de jongen af.
We lopen door de schaars verlichte en stille medina en komen uiteindelijk uit bij Ruined garden. Een nieuw restaurant, ze waren nog maar sinds mei dit jaar open. In een mooie tuin tussen de ruïnes, wel met alleen toeristen. De eigenaar was volgens ons een Engelsman, in ieder geval geen Marokkaan. Johan heeft iets besteld met rundvlees en eieren (net als in Lissabon) en Ineke gaat voor de koude schotel met kip. Beide met salade. Als nagerecht heeft Johan koekjes en Ineke chocolade mousse. Johan heeft zelfs wijn bij het eten. Kortom, een leuk restaurant met lekker eten. De keuze op de menukaart is wat beperkt, omdat ze net het offerfeest hebben gehad en alle voorraden op zijn. Om een uur of 9 zijn we weer terug in de riad. De steegjes in de medina zijn redelijk goed verlicht maar dit deel is niet druk. We genieten nog even van ons mooie plekje in de riad. Van de bediening horen we dat de gids van de stadswandeling van morgenochtend nog heeft gebeld om te meldden dat hij iets later komt.