Zondag 5 augustus
Eind van de dag: Khowarib camp
Vandaag gaan we de eerste en ook (blijkt achteraf) het moeilijkste trail rijden: Khowarib trail. We staan op normale tijd op (6 uur). Dit keer geen wandeling en om kwart voor 8 zijn we gestart met de rit naar Khowarib. Het eerste stuk is nog asfalt, maar na 63 km verlaten we de C35. Deze weg heeft geen nummer maar een naam: Kamdescha road. Het pad loopt langs diverse cattleposts. Je bent hier dus zeker niet alleen op de wereld. Om 9 uur zijn we bij de vetenary fence. Die laten ons zonder vragen door. We gaan tenslotte naar het noorden. Bij de afslag naar het Khowarib river bed trail gaan we koffie drinken. We hadden gisteravond al besloten om maar niet dit deel van de trail te rijden, maar ons gewoon aan de weg te houden. De ondergrond van de rivier bestaat uit los, grof zand en Johan kan zich haast niet voorstellen dat je daar met je auto door heen kan rijden. Misschien achteraf niet een goed keuze geweest, maar dat wisten we toen nog niet. We nemen dus de noord route. Deze noord route kent een erg zanderig stuk. Dat staat ook wel in T4A vermeld, maar je moet eerst zoiets hebben ervaren, alvorens je zulke symbolen op de kaart echt gaat begrijpen.
Op de foto zie je hoeveel dust de auto doet opwaaien. Ook zat er een boomstronk in de weg die we zeker hebben geraakt.
We lunchen bij de start van de Khowarib Schlucht. Nadat we haast voor het eerst verkeert reden. De tracks zijn soms moeilijk te vinden. En dan is het beter om even uit te stappen en de weg te zoeken. Dit uitstappen kan niet op iedere willekeurige plek. Op sommige delen van het track is het verstandig om niet te stoppen, omdat je dan gegarandeerd vast komt te zitten. Dus als we tot de conclusie kwamen dat we verkeerd zaten, dan rijden we gewoon door totdat er een plek is met een vaste ondergrond. Daar draaien we dan. Dit hebben we twee keer gedaan en dat werkte uitstekend. De Khowarib trail is erg mooi, maar ook erg vermoeiend en zwaar voor de bestuurder.
Vooral de “dusty sandfields”. Dit zijn plekken waar je 4 of 5 tracks naast elkaar ziet lopen. Dit geeft al aan dat als een track te zwaar wordt men op zoek gaat naar een beter track. Maar welke is het beste? Vaak gewoon kiezen op de gok (Johan koos meestal het meest linkse). Vervolgens is het gewoon gas geven en erin duiken. Af en toe slaat je bodemplaat met een flinke klap op het midden van de weg, terwijl je wielen diep wegzakken in het spoor. Dan maar hopen dat de ondergrond stevig genoeg is om je te dragen. Ondertussen gigantische wolken stof opblazend. En als je dan in het track naast je een grote hoeveelheid takken en hout ziet liggen, weet je dat je de goede keuze hebt gemaakt. Zo ploegen we verder naar het volgende punt met een gemiddelde snelheid van 10 km/u.
We weten dat verderop een mooi watervalletje moet zijn, maar die had Ineke niet als Waypoint gemarkeerd. TIP: controleer je route thuis goed in T4A, en markeer
de leuke plekjes en uitzichtpunten thuis. Gelukkig houdt men er hier rekening mee dat we dit niet in de Nuvi hebben gezet. men heeft keurig een bordje geplaatst om ons de goede kant uit te geleiden. Een leuke groene oase in een kale en woeste omgeving.
Vanaf de waterval is het nog maar enkele kilometers naar een mooi paradijs: de Khowarib community campsite.
Al voor tweeën zijn we op de campsite. Wat een prachtplek. We hebben geluk, de beheerster leidt ons naar de mooiste plaats van de camping. De rest van de dag rusten we uit. Het is ’s middags weer erg warm. Maar we hebben genoeg schaduw om relaxed te kunnen zitten.
’s Middags zien we nog een auto vanuit de Khowarib schlucht komen. We waren dus niet de enigen vandaag.
Op de campsite zijn nog 2 andere plekken bezet. We genieten van onze privé douche en ons prachtige plekje. Omdat het erg warm is heeft Ineke al een koude douche genomen, voordat men de boiler had kunnen opwarmen. Maar het water was niet echt koud.