Dinsdag 30 juli
Temperatuur: 28 graden Grand Canyon/ Needles 44 graden
Route: Grand Canyon Village => campground KOA Needles via route 66 en Oatman
Wandeling: South Kaibab trail to Cedar Ridge
Activiteiten: Route 66 en Oatman
We staan goddeloos vroeg op om een deel van de South Kaibab trail te gaan lopen. Johan vindt het maar niets. Het is 4 uur als we opstaan en nog pikkedonker. We drinken alleen een glas sinaasappelsap en we hebben een boterham met kaas bij ons als ontbijt. We gaan een klein stukje afdalen in de canyon. Wel niet tot aan de bodem, maar toch wel 345 meter.
Met de camper rijden we naar de parkeerplaats bij het Grand Canyon Visitorcentre. Om kwart voor 5 staan we bij de bushalte. We hebben gister gekeken waar die is, zodat we in het donker niet hopeloos hoeven te zoeken. Op 50 meter afstand van de bushalte (oranje route) kunnen we de auto kwijt op een nagenoeg lege parkeerplaats. We zijn niet de enigen in de bus. Samen met nog 21 andere fanatiekelingen. Bijna allemaal stappen ze uit bij het South Kaibab Trailhead, de start van de Kaibab trail. Ineke gaat eerst even naar het toilet, met de zaklamp die Johan bij zich heeft. Ja, ja, bijna overal is aan gedacht!
Als wij starten zijn inmiddels alle andere wandelaars al aan de afdaling begonnen en zo hebben we de eerste 3 kwartier niemand meer gezien. Het is inmiddels licht geworden als we aan de afdaling beginnen. Het is nog steeds bewolkt.
Eerst is het een steile afdaling via switchbacks. Daarna gaat het wat minder stijl. Goed te doen, maar we zijn wel blij met onze stokken. Die geven net wat meer stevigheid. Lastig dat je eerst naar beneden loopt. Dan ben je geneigd te ver te lopen. Je moet tenslotte wel weer terug. Een prachtige route. We ontmoeten de meeste van de 21 andere wandelaars bij het oh ha point. Daar zit men toch nog te wachten op een mooie zonsopkomst. Wij lopen vrijwel direct door. Niet veel later komen we aan bij Ceder Ridge, ons eindpunt van de wandeling, waar we zelfs nog een toilet aantreffen, terwijl de buschauffeur volgens ons had gezegd dat die er niet zou zijn. Vrij schoon, dus die gebruiken we allebei voor de ochtenddrang. Daar waren we wel aan toe. Op de kaart van Ineke’s GPS (openstreetmap) stond dit toiletgebouw ook vermeld.
Ondertussen begint het wat te regenen, dus we schuilen onder het afdakje van het toiletgebouw. Maar het stelt niet veel voor. De koude wind is af en toe lastiger. Ineke bedenkt dat ze eigenlijk beter een sjaaltje mee had kunnen nemen, en zeker onze regenjasjes. Maar ach, we zetten onze hoeden op en die houden ook de nek wel warm. We eten bij Ceder Ridge onze boterhammetjes op en blijven niet al te lang zitten. Het is er fris en we weten dat we nog weer naar boven moeten. Dat gaat overigens eenvoudiger nu het zo bewolkt is. Gestaag wandelen we naar boven. Alleen de eerst honderd meter zijn zwaar, daarna kom je in een ritme. Af en toe stoppen we om rond te kijken. Want als je wandelt moet je echt wel je ogen op de weg houden. Je kunt het je niet permitteren om een misstap te maken en te struikelen. Alleen bij de Ridge vindt Ineke het eng. Daar is het voor Ineke strak naar de grond kijken en niet om je heen, maar dat is slecht zo’n 20 meter.
Binnen 3 uur staan we weer boven. Wow, wat goed van ons. Details van onze wandeling: Kaibab Trail (4,79 km; hoogteverschil 555 meter; looptijd 2 uur en 52 minuten. Een super wandeling om te doen. Het voelt toch echt anders dan de wandeling langs de RIM.
Als we weer boven zijn hoeven we slechts enkele minuten te wachten voordat de bus arriveert, die ons binnen een kwartier weer bij de camper afzet. We besluiten terug te keren naar onze campingplek om daar uitgebreid en rustig koffie te drinken. Per slot van rekening is dat een erg mooi plekje. De temperaturen zijn ook heerlijk. Op de campground zie je dat iedereen aanstalten maakt om weg te gaan.
Na de koffie vertrekken wij definitief richting route 66. Al snel blijkt dat koffie niet voldoende is om wakker te blijven. Johan rijdt en binnen een half uur wordt al van plek gewisseld. Ineke is gelukkig niet zo slaperig en blijft wel wakker. We weten niet hoe die Amerikanen dat doen. Die lange rechte wegen zijn zeer slaapverwekkend. In Williams gaan we tanken en kopen een flesje cola om wakker te blijven. We wisselen vaak van bestuurder. Na Kingman wordt het wat interessanter, dan gaan we echt Route 66 volgen door Oatman. Vreemd dat dit gebied na Kingman zo druk bewoond is. Als je de kaart bekijkt zijn er erg veel wegen en af en toe zie je een klein huisje of trailer staan. Geen vetpot zo te zien. De weg is niet meer zo goed onderhouden, maar het is er niet echt druk.
Bij Oatman stoppen we en oh wat is het hier heet: 110 graden Fahrenheit (=43,3 graden Celcius). We lopen op en neer tussen de ezels langs de winkeltjes en andere gebouwen. Geinig om te zien. In een oud hotel worden ijsjes verkocht. Het museum deel is helaas gesloten, maar de ijsjes zijn prima en mega groot. We hebben moeite om hem naar binnen te werken. We blijven even binnen rondhangen, want buiten smelt het ijsje zo weg. Daarna verlaten we Oatma weer snel. Leuk om even te zien en te ruiken. Oatman is volgens Ineke niet meer dan 200 meter lang. Precies genoeg “stadje” voor ons.
We willen een plekje zoeken om in het vrije veld te overnachten, maar dat lukt niet echt. Er is geen boom te bekennen. Zonder beschutting sta je wel erg op de open en hete vlakte. We besluiten op zoek te gaan naar de dichtstbij zijnde campground. In Needles is een KOA die door ons wordt uitverkoren. Kunnen we mooi gebruik maken van de kortingsbon die we gekregen hebben bij de camper. Deze campground stelt niet veel voor.
Een redelijk leuk plekje met schaduw, maar in de schaduw is het waarschijnlijk meer dan 100 graden. We hebben elektriciteit en gaan voor de verandering eens binnen zitten met de airco op vol vermogen. We eten binnen met de airco aan. Na het eten gaat Ineke zwemmen. Heerlijk koel en ze heeft nog een leuk gesprek met een moeder van een Duits gezin. Een gesprek over het verschil van leven tussen dat van ons in Europa en hier in Amerika. Wat zijn wij blij dat we niet in Amerika wonen. Zij waren net in Los Angeles geweest en hadden daar veel armoede gezien. En de hitte. Nee, geef ons dan maar Duitsland of Nederland.
We slapen voor het eerst met de Airco aan. We hebben goed geslapen. We waren dan ook erg moe. Door de herrie van de airco horen we gelukkig niets van de nabijgelegen snelweg. Deze KOA ligt vlak naast de snelweg, hoe verzinnen ze het.